روزی فقیری با لباس چرکین به نزد پادشاهی در آمد، پادشاه از آمدن او روی در هم کشید. یکی از نزدیکان پادشاه گفت: «ای بی ادب! این مقدار هم نمی‌دانستی که با لباس کثیف نزد سلاطین آمدن عیب است »

فقیر در پاسخ گفت: «با لباس‌ چرکین از پیش پادشاهان برگشتن، عیب دو چندان است.»

پادشاه را این سخن خوش آمد و او را خلعت فراوان بخشید.[1]

هدایت

این حکایت تذکری است برای ما که بدانیم وقتی به حرم ائمه‌اطهار علیهم السلام و مکانهای مقدس مشرف می‌شویم، اگر چه ظاهر و لباس پاک و معطر و آراسته داریم؛ اما با باطنی چرکین و آلودة به گناه، در محضرشان قدم گذاشته‌ایم؛ پس طوری رفتار کنیم که نتیجه‌اش پاک شدن باطن زشتمان باشد؛ چرا که ظاهر آراسته با باطنی زیبا، شیرینی و لطف خاصی دارد و تقوا بهترین لباس است.[2]

[1].کشکول امامت 3/356 با اندکی تصرف.

[2]. N لِبَاسُ التَّقْوَىَ ذَلِکَ خَیْرٌM سوره الأعراف/آیه 26.